Andrzej Kułakowski (ur. 10 sierpnia 1929 w Warszawie^[1]) – polski lekarz, specjalista w zakresie chirurgii onkologicznej, profesor nauk medycznych. Uczeń Tadeusza Koszarowskiego.

W okresie II wojny światowej uczestniczył w konspiracyjnym harcerstwie, następnie w Narodowej Organizacji Wojskowej i Armii Krajowej. Po powrocie do Warszawy ukończył Liceum im. Stefana Batorego^[1]. W 1953 został absolwentem studiów medycznych na Akademii Medycznej w Warszawie^[2].

W tym samym roku podjął pracę w Klinice Chirurgicznej Instytutu Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie kierowanej przez Tadeusza Koszarowskiego. Andrzej Kułakowski specjalizował się w zakresie chirurgii (I stopnia w 1959) oraz chirurgii onkologicznej (1961). Stopnie naukowe doktora i doktora habilitowanego uzyskiwał odpowiednio w 1964 i w 1978. Obejmował stanowiska profesora nadzwyczajnego (1978) i zwyczajnego (1986)^[1]. W 1993 otrzymał tytuł profesora nauk medycznych^[2]. W 1972 objął kierownictwo kliniki, był zastępcą dyrektora, a w latach 1991–1998 dyrektorem Centrum Onkologii – Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie^[1].

Specjalizował się m.in. w leczeniu nowotworów piersi z uwzględnieniem operacji odtwórczych po mastektomii i rehabilitacji pooperacyjnej, leczeniu nowotworów głowy i szyi, raka przełyku, operacjach jelita grubego i resekcjach miąższu wątroby^[1].

Był także prezydentem Organizacji Europejskich Instytutów Onkologii. Członek Towarzystwa Chirurgów Polskich i Polskiego Towarzystwa Chirurgii Onkologicznej, założyciel i prezes Towarzystwa Marii Skłodowskiej-Curie w Hołdzie^[1].

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim (1995) i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą (2001) Orderu Odrodzenia Polski^[3][4]. Wyróżniony tytułem doktora honoris causa Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie^[1].

Życiorys za Wikipedią.